Σάββατο 23 Φεβρουαρίου 2013

ΕΓΩ, Ο ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ

Εκείνο το πρωί της άνοιξης
η μάνα μου με ξεπροβόδισε ως το ποτάμι
και χαϊδεύοντας την πλάτη μου
με το χλωρό κλωνάρι της ευχής της,
μ' άφησε να περάσω απέναντι,
στην άλλη όχθη των δακρύων της .

Από τότε το ίδιο ποτάμι
δεν το ξαναπέρασα ποτέ .


Σκοτώθηκα στις μάχες όλες,
όμως η μάνα μου με βλέπει ακόμα να επιστρέφω
πάνω στην επιφάνεια των πραγμάτων .
Για την μάνα μου κάτω απ' την γης όλα είναι όμοια
όπως τα μόρια του σκοταδιού .
Εκεί δεν υπάρχουν σύνορα και πατρίδες,
πουθενά εχθροί και φίλοι,
ουρανοί και θάλασσες της οικουμένης .
Μέσα στα κόκκαλα δεν υπάρχει ελευθερία
αν δεν τρέφεται με το μεδούλι των ερώτων
κάθε που το περνά το ρίγος της ηδονής των αστεριών .

Έτσι η μάνα μου με βλέπει να επιστρέφω μόνο
απάνω στο πετσί της γης, μέσα στον κόσμον όλο .
Κάθε που τα βλέφαρά της τρεμουλιάζουν,
είναι που βλέπει ακόμα εκείνο το ποτάμι
να 'χει νεκρώσει την ροή του,
κι εγώ, ο άγνωστος στρατιώτης,
κι όμως γνωστός όσο κι ο θάνατος,
να περνώ τα ίδια μόρια του νερού αμέτρητες φορές,
σε πείσμα της σοφίας των αιώνων .

Γιάννης Καραβίδας
Σπορά στην άσφαλτο 2001


Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...