Στα 95 χρόνια του ΚΚΕ
Το δικό μας Κόμμα, σύντροφοι,
δεν έχει ηλικία,
όπως δεν έχει ηλικία ο ουρανός.
Δεν γεννήθηκε απ' το Χρόνο
για να 'χει ηλικία,
αλλα γεννάει το Χρόνο,
όπως τον γεννάει το Φως.
Δεν γεννήθηκε στο Χθες,
αλλά πριν μάθουμε ακόμα να μετράμε
το Χθες, το Σήμερα, το Αυριο.
Γεννήθηκε μαζί με τη ζωή του Άστρου μας,
για να 'χει ο σπόρος έναν τρόπο
να παλεύει με την πέτρα
και να σκάει στον Ήλιο,
τρέφοντας την προσδοκία των όντων.
Το δικό μας Κόμμα, σύντροφοι,
έχει το περίγραμμα του Όλου.
Είναι κομμάτι απ' το Σύμπαν.
Είναι η καρδιά στο στέρνο
και μαζί ακέραιος ο Άνθρωπος
και το έργο του διαμέσου των αιώνων.
Το δικό μας Κόμμα
είναι κομμάτι που ενώνει
κι όχι που χωρίζει.
Ενώνει τη Ζωή,
ενώνει το Χώρο,
ενώνει την ειρήνη των άστρων
με την επί Γης ειρήνη
π' οραματιζόμαστε όλοι,
ζωντανοί και νεκροί,
πέρα από τόπους και χρόνους.
Στο δικό μας Κόμμα, σύντροφοι,
ελπίζει το παιδί ότι άυριο θα μεγαλώσει,
ελπίζει ο αθέλητα κακός ότι αύριο θα συγχωρεθεί,
ο καλός ότι θα δικαιωθεί,
όταν έρθει η ώρα των νεκρών
να σημάνουν τις καμπάνες της Ανάστασης,
κατά πως έχουν προφητέψει
οι εξόριστοι ποιητές των αιώνων.
Στο δικό μας Κόμμα ελπίζει
το τελευταίο δέντρο του Αμαζονίου
ότι θ' αναστηθούν τ' αδέρφια του
να ρίξουν τη δροσιά τους
στις αυλές του Κόσμου.
Τώρα που η Γη μας έγινε μικρή,
ώστε να χωράει στο σπίτι μας μέσα απ' τον πόλεμο,
στο δικό μας Κόμμα ελπίζει
να μην πάψει να χωράει στο σπίτι μας,
όμως μόνο μεσα απ' την ειρήνη.
Το δικό μας Κόμμα, σύντροφοι,
είναι η αστραπή στο σκοτάδι
για να κάνουμε βήματα μπροστά
-κάθε που αστράφτει κι ένα βήμα-
ν' ανταμώσουμε την πληγωμένη Αυγή
πίσω απ' τα όρη.
Το δικό μας Κόμμα,
είναι το Κόμμα όσων γεννήθηκαν
κι όσων θα γεννηθούν,
κι ας μην ψάχνουμε να βρούμε την αρχή του
στα παλία δεφτέρια των Αγώνων.
Όπως οι Αγώνες, έτσι και το Κόμμα το δικό μας
έχει την αρχή του έξω απ' την Ιστορία,
στο άπειρο της Αγάπης.
Έχει τις ρίζες του παντού κι απλώνεται
από εκεί που η ζωή πρωτοπάλεψε
να κερδίσει την ανάσα της απ' την πέτρα,
να κερδίσει τη φωτιά απ' τον Ήλιο
σκίζοντας τα μαύρα πέπλα που την έκρυβαν,
με την αιχμηρή
-σαν την άκρη του δαδιού-
καρδιά της.
Σε κείνη τη φωτιά απ' τον Ήλιο,
καθισμένοι όλοι ένα γύρο
-γεννημένοι και αγέννητοι-
ορκιστήκαμε να μείνουμε για πάντα σύντροφοι,
κερνώντας ο ένας το αίμα του στον άλλο.
Έτσι έγινε τότε και ορκιστήκαμε
το άπειρο Μέλλον να ΄ναι για πάντα δικό μας.
Τότε ήταν π 'ορκιστήκαμε
Ισότητα αιμάτων
για να μη συμβαίνει το αφύσικο
μεταξύ των ζωντανών,
άλλοι να ζουν τη ζωή τους
κι άλλοι το θάνατό τους.
Την Ιστορία του Κόμματος μας, σύντροφοι,
δε μπορούν να τη μετρήσουν οι αριθμοί,
ούτε να την ιστορήσουν οι σελίδες
οι γραμμένες με αίμα. Μόνο
κάτι γράμματα πανύψηλα,
ανάμεσα στις καρδιές και στον Ήλιο,
ώσπου να λαμπαδιάσουν, να καούν,
κι ούτε που θα χρειάζονται άλλο πια,
αφου τα σκοτάδια θα 'χουν γίνει λάμψη,
και δε θα φοβόμαστε μήπως
το αύριο έρθει χειρότερο απ' το χθες,
για να 'χουμε πάντα την ανάγκη
ενός όπλου, όπως αυτό το ποίημα,
το απείθαρχο στους νόμους της μουσικής.
Τότε πια δε θα πεινάμε το Σήμερα,
αφού δε θα μας κλέβουν οι γύπες
το ψωμί και τα όνειρα
πέρα στους λόφους με τις μαργαρίτες.
Στο δικό μας Κόμμα, σύντροφοι,
θα χωρέσουμε όλοι στο απροσμέτρητο Αύριο,
όπως χωρέσαμε όλοι στο απροσμέτρητο Χθες.
Φτάνει να μάθουμε όλοι στα παιδιά μας
ν' αποφεύγουν τις άγονες λέξεις
και να προσεύχονται με γόνιμες πράξεις,
στην παντοδυναμία του Ανθρώπου.
Γιάννης Καραβίδας
Το δικό μας Κόμμα, σύντροφοι,δεν έχει ηλικία,
όπως δεν έχει ηλικία ο ουρανός.
Δεν γεννήθηκε απ' το Χρόνο
για να 'χει ηλικία,
αλλα γεννάει το Χρόνο,
όπως τον γεννάει το Φως.
Δεν γεννήθηκε στο Χθες,
αλλά πριν μάθουμε ακόμα να μετράμε
το Χθες, το Σήμερα, το Αυριο.
Γεννήθηκε μαζί με τη ζωή του Άστρου μας,
για να 'χει ο σπόρος έναν τρόπο
να παλεύει με την πέτρα
και να σκάει στον Ήλιο,
τρέφοντας την προσδοκία των όντων.
Το δικό μας Κόμμα, σύντροφοι,
έχει το περίγραμμα του Όλου.
Είναι κομμάτι απ' το Σύμπαν.
Είναι η καρδιά στο στέρνο
και μαζί ακέραιος ο Άνθρωπος
και το έργο του διαμέσου των αιώνων.
Το δικό μας Κόμμα
είναι κομμάτι που ενώνει
κι όχι που χωρίζει.
Ενώνει τη Ζωή,
ενώνει το Χώρο,
ενώνει την ειρήνη των άστρων
με την επί Γης ειρήνη
π' οραματιζόμαστε όλοι,
ζωντανοί και νεκροί,
πέρα από τόπους και χρόνους.
Στο δικό μας Κόμμα, σύντροφοι,
ελπίζει το παιδί ότι άυριο θα μεγαλώσει,
ελπίζει ο αθέλητα κακός ότι αύριο θα συγχωρεθεί,
ο καλός ότι θα δικαιωθεί,
όταν έρθει η ώρα των νεκρών
να σημάνουν τις καμπάνες της Ανάστασης,
κατά πως έχουν προφητέψει
οι εξόριστοι ποιητές των αιώνων.
Στο δικό μας Κόμμα ελπίζει
το τελευταίο δέντρο του Αμαζονίου
ότι θ' αναστηθούν τ' αδέρφια του
να ρίξουν τη δροσιά τους
στις αυλές του Κόσμου.
Τώρα που η Γη μας έγινε μικρή,
ώστε να χωράει στο σπίτι μας μέσα απ' τον πόλεμο,
στο δικό μας Κόμμα ελπίζει
να μην πάψει να χωράει στο σπίτι μας,
όμως μόνο μεσα απ' την ειρήνη.
Το δικό μας Κόμμα, σύντροφοι,
είναι η αστραπή στο σκοτάδι
για να κάνουμε βήματα μπροστά
-κάθε που αστράφτει κι ένα βήμα-
ν' ανταμώσουμε την πληγωμένη Αυγή
πίσω απ' τα όρη.
Το δικό μας Κόμμα,
είναι το Κόμμα όσων γεννήθηκαν
κι όσων θα γεννηθούν,
κι ας μην ψάχνουμε να βρούμε την αρχή του
στα παλία δεφτέρια των Αγώνων.
Όπως οι Αγώνες, έτσι και το Κόμμα το δικό μας
έχει την αρχή του έξω απ' την Ιστορία,
στο άπειρο της Αγάπης.
Έχει τις ρίζες του παντού κι απλώνεται
από εκεί που η ζωή πρωτοπάλεψε
να κερδίσει την ανάσα της απ' την πέτρα,
να κερδίσει τη φωτιά απ' τον Ήλιο
σκίζοντας τα μαύρα πέπλα που την έκρυβαν,
με την αιχμηρή
-σαν την άκρη του δαδιού-
καρδιά της.
Σε κείνη τη φωτιά απ' τον Ήλιο,
καθισμένοι όλοι ένα γύρο
-γεννημένοι και αγέννητοι-
ορκιστήκαμε να μείνουμε για πάντα σύντροφοι,
κερνώντας ο ένας το αίμα του στον άλλο.
Έτσι έγινε τότε και ορκιστήκαμε
το άπειρο Μέλλον να ΄ναι για πάντα δικό μας.
Τότε ήταν π 'ορκιστήκαμε
Ισότητα αιμάτων
για να μη συμβαίνει το αφύσικο
μεταξύ των ζωντανών,
άλλοι να ζουν τη ζωή τους
κι άλλοι το θάνατό τους.
Την Ιστορία του Κόμματος μας, σύντροφοι,
δε μπορούν να τη μετρήσουν οι αριθμοί,
ούτε να την ιστορήσουν οι σελίδες
οι γραμμένες με αίμα. Μόνο
κάτι γράμματα πανύψηλα,
ανάμεσα στις καρδιές και στον Ήλιο,
ώσπου να λαμπαδιάσουν, να καούν,
κι ούτε που θα χρειάζονται άλλο πια,
αφου τα σκοτάδια θα 'χουν γίνει λάμψη,
και δε θα φοβόμαστε μήπως
το αύριο έρθει χειρότερο απ' το χθες,
για να 'χουμε πάντα την ανάγκη
ενός όπλου, όπως αυτό το ποίημα,
το απείθαρχο στους νόμους της μουσικής.
Τότε πια δε θα πεινάμε το Σήμερα,
αφού δε θα μας κλέβουν οι γύπες
το ψωμί και τα όνειρα
πέρα στους λόφους με τις μαργαρίτες.
Στο δικό μας Κόμμα, σύντροφοι,
θα χωρέσουμε όλοι στο απροσμέτρητο Αύριο,
όπως χωρέσαμε όλοι στο απροσμέτρητο Χθες.
Φτάνει να μάθουμε όλοι στα παιδιά μας
ν' αποφεύγουν τις άγονες λέξεις
και να προσεύχονται με γόνιμες πράξεις,
στην παντοδυναμία του Ανθρώπου.
Γιάννης Καραβίδας
