Το ερώτημα αν θα υπάρχει ποίηση στο μέλλον, θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε ανόητο, αν όχι εντελώς βλακώδες. Επειδή η ποίηση δεν παύει να ‘ναι συμφυές φαινόμενο με τη ζωή δεν πρόκειται να εκλείψει ποτέ, εκτός απ’ την περίπτωση εκείνη που την μηδενίζουμε οι ίδιοι εμείς, όπως συχνά μηδενίζουμε και την ζωή μας.
Έτσι, συνεχώς εκφυλιζόμενοι, μπορεί να μην υπάρχουν άνθρωποι στο μέλλον που να διαβάζουν ποίηση – πράγμα που αρχίζει να διαφαίνεται και στις μέρες μας – ωστόσο δεν θα πάψουν ποτέ εκείνοι που θα συνεχίζουν να την γράφουν.
Αυτοί ακριβώς θα είναι και οι θεματοφύλακες του σπόρου μιας ζωής, που πέθαινε να ξαναγεννηθεί και πάλι, αληθινή και υγιής. Τόσο γνήσια όσο και το δάκρυ του πρωτόγονου ανθρώπου που γινόταν σταλαχτίτης στις σπηλιές. Ένα βιολογικά αναγκαίο σχήμα ομορφιάς, που σμίγει το παρελθόν με το μέλλον, για πάντα.
Γιάννης Καραβίδας
Σκέψεις περιπάτου
Έτσι, συνεχώς εκφυλιζόμενοι, μπορεί να μην υπάρχουν άνθρωποι στο μέλλον που να διαβάζουν ποίηση – πράγμα που αρχίζει να διαφαίνεται και στις μέρες μας – ωστόσο δεν θα πάψουν ποτέ εκείνοι που θα συνεχίζουν να την γράφουν.
Αυτοί ακριβώς θα είναι και οι θεματοφύλακες του σπόρου μιας ζωής, που πέθαινε να ξαναγεννηθεί και πάλι, αληθινή και υγιής. Τόσο γνήσια όσο και το δάκρυ του πρωτόγονου ανθρώπου που γινόταν σταλαχτίτης στις σπηλιές. Ένα βιολογικά αναγκαίο σχήμα ομορφιάς, που σμίγει το παρελθόν με το μέλλον, για πάντα.
Γιάννης Καραβίδας
Σκέψεις περιπάτου
